22 januari 2010

Vandaag bezoeken we de Humble Administraters Garden, een van de bekenste tuinen in China die staat in de lijst van Wereld Erfgoed. Een enorme tuin en het eerste wat opvalt is dat er onderhoud wordt gepleegd. Zelfs de ramen zijn gelapt, een fenomeen dat ik nog niet eerder in China heb gezien. Doordat het zo bekend is komt men er met busladingen naar toe en is het gedaan met de stilte en het intieme karakter van sommige delen van de tuin. Niet in de laatste plaats omdat verschillende dames hun reisgezelschap per megafoon hierover informeren. Wat moet dit prachtig zijn als alles in bloei staat.
Overal zijn de meest luxe tuinhuisjes met prachtige meubelen. Ook de bonsai tuin is groot. In alle parken staan vuilnisbakken die bij de tuin passen, hier zijn het keramieke bamboestukken. Ook lopen net als op straat vegers die het vuil verdelen en soms ook daadwerkelijk opvegen. Jammer is dat door het met het grote aantal bezoekers moeilijk fotograferen is. Het serene gaat er zo af. Buiten de tuin is er een boek te koop met de tuin in bloei, helaas net als sommige kaarten ingekleurd.
Het is nog steeds behoorlijk koud en ik heb toch "het snot" opgelopen. We kunnen het echter niet laten om een kanaal tocht te maken in een houten bootje. Voor het eerst zie ik allerlei chinezen hun hand uitsteken omdat ze denken dat het voor dit grijze koppie een probleem zal zijn aan boord te stappen, jammer jongens deze dame heeft zeebenen. De schipper wrikt de flet door de kanaaltjes. Een tegenligger met een vrouwelijk schipper zingt voor haar publiek dat schitterend klinkt zo tussen de huizen. Sommige huizen hebben van die kleine uitgebouwde keukentjes die bij ons geloof ik alleen nog in Appingedam bestaan. Langs de straat aan het kanaal zitten mensen met hun handel, wat een armoe. Er is niks bij wat ons trekt. Op de terugvaart begint ook onze gondelier zijn lied te zingen om vervolgens vreselijk te gaan steunen van vermoeidheid. Kort gezegd hij wil meer geld, helaas zijn we daar net iets te Hollands voor. Inmiddels zijn we goed koud. We lopen de binnenstad in waar we in een heel sjiek warenhuis kijken en lopen op te warmen. Ook in dit warenhuis verkopen ze een hoop dingen waar wij zo onze vraagtekens bij zetten. Volgens mij hebben ze hier in China de zgn acrylschapen, het kan niet anders.
Buiten op straat is het leuk om te zien hoe de jonge meisjes enorme witte oorwarmers dragen. wat helemaal hip is, is om met een soort van gewatteerde pyama op straat te lopen. Ook pantoffels zijn enorm populair. Buiten bij de kraampjes en in winkels is er veel personeel dat slaapt. Ze werken dan ook gemiddeld 10 uur. Ook zij hebben het behoorlijk koud.
Eigenlijk zouden we ons haar in hele strakke staartjes moeten doen, om er een beetje chinees uit te zien, want buiten de opvallende lengte is het toch voornamelijk GELD wat we vertegenwoordigen en dat is jammer. Bedelaars en studenten bestoken ons met vragen om geld. Vooral 1 jongen is behoorlijk volhardend en draait zij riedeltje af van hoe goed Holland wel niet is. Als Oberon hem duidelijk maakt dat hij geen geld geeft maar wel een broodje voor hem wil kopen gaat zijn vraag van € 1,-- terug naar €0,03, maar Oberon houdt vol, geen geld wel brood. Hij verdwijnt boos om uiteindelijk buiten de winkel toch om het broodje te vragen, helaas te laat. Ook worden we bestormt met mensen die ons door allerlei kleine straatjes een winkel achter een winkel, achter een winkel, achter een winkel laten zien met hun mooiste rolexen met garantie tot de deur.
Hun prijzen beginnen ook bij €100,-- om vervolgens bij €5,00 te eindigen. Ze spelen hun spel hoog.
Ook hier hebben ze een echt vegetarisch restaurant, we eten onze buikjes rond. Overigens is het Chinese eten behoorlijk vet en overal zitten bergen suiker in. Bij thuiskomst zal de weegschaal niet mijn beste vriend blijken te zijn.
Vroeg naar bed morgen vetrekken we naar Zhengzhou.