23 januari 2010

Soms moet je in dit land eerst uitvinden wat zij hebben uitgevonden, want vaak weten ze het zelf nog niet eens. Het duurt dus even voordat je erachter komt dat je je buskaartje voor het vliegveld het beste bij de vliegmaatschappij waar je mee vliegt kunt boeken, gewone bussen komen niet op het vliegveld. Maar ach je leert het wel.
Gelukkig zit het vertrek van de bussen om de hoek. Om 12 checken we uit bij het hotel en gaan in de wachtkamer zitten voor onze bustocht. Op zich zelf weer een belevenis, wat mensen denken per bus en vliegveld te vervoeren. De bus ziet er van buiten redelijk uit, totdat hij gaat rijden. Dan begrijp je ineens waar de veren zijn gebleven, in de matrassen natuurlijk. Mochten ze hier ooit onze APK naar toe halen dan zal toch minstens 70 % accuut van de weg worden gehaald. Neem alleen de auto met hun vloerairco, de deuren die van buiten wel maar van binnen uit niet te openen zijn..... en zo meer.
Ook de buschauffeur heeft een taxi rijstijl dus onze magen hebben het zwaar. Maar er is een hoop te zien onderweg.
In het midden van een weg zijn vaak hekken, zodat tenminste een deel van het verkeer aan de goede kant blijft. Dat geldt echter niet voor fietsers en brommers, mensen met een handkar of een bakfiets, die staan boven de wet en rijden gewoon tegen het verkeer in ,als ze aan die kant van de straat moeten wezen. Je kunt ook midden op de rijksweg mensen zien lopen, wat ze er doen geen idee, of een paar auto's stoppen en mensen gaan even met elkaar een sigaretje roken. Het kan allemaal en het gaat goed.
We zien nu het ineens koud is de zgn Burka palmen. Helemaal ingepakt, in 2 dagen tijd, tegen de vorst.
Ook op het vliegveld is het een poosje wachten. China Southern heeft wel hele kleine plaatsen in hun vliegtuigen. Zelfs voor Chinese begrippen, als een man voor Oberon zich eens lekker wil uitrekken en zijn stoel naar achteren wil schuiven krijgt hij een hevig protest van ons te horen. Heel de weg kijkt hij steeds wat angstig achterom. Ja ook ondeugend blond kan praten Dit vliegtuig tart wel alle vezels van mijn toch wat claustrofobische aard. Het is dat er nog net geen gaffatape op de vleugels zat anders was ik uitgestapt, maar we landden veilig in Zhengzhou. Het is laat en we nemen een taxi. Het vliegveld blijkt een heel eind van de stad af te liggen. Hier ontdekken we een nieuw soort verlichting. Stel je het Prins Clausplein in het viervoudige voor, gooi boven op de vangrail gekleurde lichtjes die aan en uit gaan en ook op de 30 seconde van kleur veranderen. Voor de veiligheid, nee voor de gezelligheid. Nog even en er zijn Chinese die lichtjes op lichtjes ontwerpen, waar je ook kijkt, er zijn lichtjes. Hele flatgebouwen die van boven naar onder en andersom van kleur veranderen, als het maar bliept en schittert. Waarschijnlijk handig omdat men het ook met de verlichting van de rijtuigen niet zo nauw neemt. Licht op je fiets bestaat niet en de auto zetten ze soms aan. Maar ook nu komen we veilig aan in het hotel, gelukkig aardige dames die een beetje engels spreken. Zij regelen voor ons nog diezelfde avond ons bezoek voor de volgende dag aan het Shaolin Klooster. De volgende dag om 6.00 uur op