7 januari 2010
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jeannette
11 Januari 2010 | Nederland, Amsterdam
7 januari 2010
Ongeveer anderhalf uur voor het landen ben ik wakker, en zie dat het licht is buiten. Niet lang daarna gaan de raampjes open en is er een besneeuwd landschap te zien.
Een van mijn buren is verdwenen en mijn buurman schuift een stoel op. Ik geef hem mijn camera en hij maakt gedurende de rest van de vlucht wat foto's voor mij.
We krijgen een heerlijk ontbijt en voordat ik het weet zijn we geland.
Ik sta in China.
Gelukkig is in Beijing alles goed in het engels aangegeven. En dan begint er een voor mij absoluut toneelspel van een lange rij bali's met kleine in het zwart geklede mensjes met witte handschoentjes en mondkapjes voor. Alle papieren die we in het vliegtuig hebben moeten invullen zijn ineens niet meer belangrijk er moeten andere formulieren worden ingevuld. Er komen 400 mensen uit het vliegtuig en er is 1 tafeltje met 3 pennen, en de helft van de mensen heeft niet direct een pen bij de hand. Sommige mensen moeten hun geduld knop een keer extra indrukken. Maar ik ben toch al te laat voor de volgende vlucht en besluit gewoon braaf mee te werken en iedere stap rustig te bekijken en af te handelen. Dan volgen de de rijen voor de balie.
Als er men denkt dat er iets niet klopt dan komt er een klein geuniformeerd mannetje "van een jaar of jong", snel aanrennen om het probleem met een ernstig gezicht grondig te bestuderen. Vervolgens komt hij er achter dat hij met zijn 3 woorden engels niet veel verder komt en daarmee is het probleem opgelost. Gewoon een kwestie van ernstig kijken, toch...
Iedereen zijn bagage wordt goed gecontroleerd maar moeders hier mag zo door lopen. Voor inlegkruisjes hebben ze geen interesse.
Op naar de balie van China Air wat betekent dat ik eerst met de bus naar de andere kant van het vliegveld moet. Nou zijn Chinese niet direct een wellevend en behulpzaam volkje, dat had ik al van Oberon gehoord, dus moet ik zonder hulp in een reeds meer dan volle bus mijn bagage en mijzelf erbij proppen. Ook naar elkaar steken ze geen poot uit. Niemand die iets aanpakt of opzij gaat. Je duwt gewoon door en dan kom je er vanzelf. De busrit duurt bijna 30 minuten en gelukkig staan er karretjes dus bagage erop en op weg naar een nieuw avontuur. Een ticket. Nou staan overal lieftallige dames in uniform, met handschoenen maar zonder mondkapje, we zijn al wat minder gevaarlijk aan het worden, want we zijn in de vertrekhal. Ze wijst me keurig de weg en even later sta ik in de rij.
De juffrouw aan het loket is in opleiding en heeft een oudere begeleidster. Ze kan mijn vlucht niet vinden, men zoekt van het ene programma in het andere, maar als ik laat vallen dat de universiteit van Chongqing deze vlucht voor mij had geregeld is een simpel telefoontje genoeg, Het lost het gezichtsverlies van de oudere dame en mijn reisprobleem in 1x op, ik krijg een nieuw ticket.
Opnieuw ga ik de weg van paspoortcontrole en bagagekoekeloeren. Het went.
Ik heb op tijd de juiste gate gevonden, wat een eind sjouwen en niks rolvloeren als op Schiphol. Dan vraagt een man aan mij of ik ook zoveel had moeten bij betalen om het ticket om te zetten, ik zat immers in hetzelfde vliegtuig als hij. Nou nee hoezo ??? Hij dus wel en waarom? Waarschijnlijk omdat ik heel belangrijk heb gekeken en hij zijn schoenen niet had gepoetst.
De stuwardessen zien er onberispelijk uit, rode pakjes, zelfde schortjes, haartjes in een knoet, speld erboven en plastic handschoentjes aan. Ze zijn beleefd en daar is alles mee gezegd. Onderweg, de reis duurt 2 uur en 10 minuten, krijgen we een warm broodje met........vlees een soort van "mysterie meat" . Het smaakt naar een soort gekookt soepvlees en een glas water. Ook nu slaap ik en voel me redelijk fit bij aankomst.
Inmiddels zijn er met Oberon wat smsjes heen en weer gegaan op zijn Chinees mobieltje. Hij spreekt me moed in, nog even volhouden, je bent er bijna. Je zou er spontaan "een potje met vet" van gaan zingen. Helaas lukt het me niet Bernard een berichtje te sturen. Dat is lullig. Nou vooruit nog 1x dan door de controlle, maar ook nu mag ik gewoon doorlopen en daar staat Oberon, nou ben ik pas echt in China.
Ongeveer anderhalf uur voor het landen ben ik wakker, en zie dat het licht is buiten. Niet lang daarna gaan de raampjes open en is er een besneeuwd landschap te zien.
Een van mijn buren is verdwenen en mijn buurman schuift een stoel op. Ik geef hem mijn camera en hij maakt gedurende de rest van de vlucht wat foto's voor mij.
We krijgen een heerlijk ontbijt en voordat ik het weet zijn we geland.
Ik sta in China.
Gelukkig is in Beijing alles goed in het engels aangegeven. En dan begint er een voor mij absoluut toneelspel van een lange rij bali's met kleine in het zwart geklede mensjes met witte handschoentjes en mondkapjes voor. Alle papieren die we in het vliegtuig hebben moeten invullen zijn ineens niet meer belangrijk er moeten andere formulieren worden ingevuld. Er komen 400 mensen uit het vliegtuig en er is 1 tafeltje met 3 pennen, en de helft van de mensen heeft niet direct een pen bij de hand. Sommige mensen moeten hun geduld knop een keer extra indrukken. Maar ik ben toch al te laat voor de volgende vlucht en besluit gewoon braaf mee te werken en iedere stap rustig te bekijken en af te handelen. Dan volgen de de rijen voor de balie.
Als er men denkt dat er iets niet klopt dan komt er een klein geuniformeerd mannetje "van een jaar of jong", snel aanrennen om het probleem met een ernstig gezicht grondig te bestuderen. Vervolgens komt hij er achter dat hij met zijn 3 woorden engels niet veel verder komt en daarmee is het probleem opgelost. Gewoon een kwestie van ernstig kijken, toch...
Iedereen zijn bagage wordt goed gecontroleerd maar moeders hier mag zo door lopen. Voor inlegkruisjes hebben ze geen interesse.
Op naar de balie van China Air wat betekent dat ik eerst met de bus naar de andere kant van het vliegveld moet. Nou zijn Chinese niet direct een wellevend en behulpzaam volkje, dat had ik al van Oberon gehoord, dus moet ik zonder hulp in een reeds meer dan volle bus mijn bagage en mijzelf erbij proppen. Ook naar elkaar steken ze geen poot uit. Niemand die iets aanpakt of opzij gaat. Je duwt gewoon door en dan kom je er vanzelf. De busrit duurt bijna 30 minuten en gelukkig staan er karretjes dus bagage erop en op weg naar een nieuw avontuur. Een ticket. Nou staan overal lieftallige dames in uniform, met handschoenen maar zonder mondkapje, we zijn al wat minder gevaarlijk aan het worden, want we zijn in de vertrekhal. Ze wijst me keurig de weg en even later sta ik in de rij.
De juffrouw aan het loket is in opleiding en heeft een oudere begeleidster. Ze kan mijn vlucht niet vinden, men zoekt van het ene programma in het andere, maar als ik laat vallen dat de universiteit van Chongqing deze vlucht voor mij had geregeld is een simpel telefoontje genoeg, Het lost het gezichtsverlies van de oudere dame en mijn reisprobleem in 1x op, ik krijg een nieuw ticket.
Opnieuw ga ik de weg van paspoortcontrole en bagagekoekeloeren. Het went.
Ik heb op tijd de juiste gate gevonden, wat een eind sjouwen en niks rolvloeren als op Schiphol. Dan vraagt een man aan mij of ik ook zoveel had moeten bij betalen om het ticket om te zetten, ik zat immers in hetzelfde vliegtuig als hij. Nou nee hoezo ??? Hij dus wel en waarom? Waarschijnlijk omdat ik heel belangrijk heb gekeken en hij zijn schoenen niet had gepoetst.
De stuwardessen zien er onberispelijk uit, rode pakjes, zelfde schortjes, haartjes in een knoet, speld erboven en plastic handschoentjes aan. Ze zijn beleefd en daar is alles mee gezegd. Onderweg, de reis duurt 2 uur en 10 minuten, krijgen we een warm broodje met........vlees een soort van "mysterie meat" . Het smaakt naar een soort gekookt soepvlees en een glas water. Ook nu slaap ik en voel me redelijk fit bij aankomst.
Inmiddels zijn er met Oberon wat smsjes heen en weer gegaan op zijn Chinees mobieltje. Hij spreekt me moed in, nog even volhouden, je bent er bijna. Je zou er spontaan "een potje met vet" van gaan zingen. Helaas lukt het me niet Bernard een berichtje te sturen. Dat is lullig. Nou vooruit nog 1x dan door de controlle, maar ook nu mag ik gewoon doorlopen en daar staat Oberon, nou ben ik pas echt in China.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
