30 januari 2010

nmiddels zitten we in het vliegtuig, dat door de sneeuw in Frankfurt te laat aankwam en daardoor ook te laat vetrok.
Voor het laatst hebben we deze morgen hink stap sprong tussen de rochels door naar de metro gevonden. Het vliegveld heeft een direkte metro lijn, super modern en goed over nagedacht. Op de valreep zie ik de eerste en enige Rollator, dat mag samen met de 3 buggies die ik heb gezien toch wel een unicum heten. De ouders dragen hier de kinderen meestal tot een jaar of 3/ 4 op de arm, wat regelmatige conflicten oproept tussen de (v)echtlieden, als pa weer eens zijn beurt verzaakt en moe met een rood hoofd probeert hem bij te houden. Alle elegantie is een chineese man vreemd, nergens wordt een stoel aangeschoven, een hand uitgestoken of een jas opgehouden. Maar ik ben de eerste om toe te geven dat ik hopeloos ouderwets en verwend ben, wat dat aan gaat. (En dat wou ik graag zo houden.)
Op het vliegveld gooien we onze handbagage nonchalant over de schouder, maar met alle boeken valt dat niet mee. Maar ik heb niets te klagen, Oberon doet het zware werk. Helaas raak ik opnieuw mijn thee beker kwijt, waarschijnlijk omdat mijn rugzak 2x door de scanner moet, ik baal behoorlijk. We zijn moe van al het gereis en eerlijk is eerlijk, ook een beetje aan huis toe. Oberon is nog snuffiger dan gister. We ontbijten op het vliegveld en filosoferen op ons gemak over de laatste dagen van ons verblijf. Eenmaal in het vliegtuig gaat alles goed. We hebben goede plaasten en de verzorging door Lufthansa is uitstekend. Zelf het vegetarische eten is doorgekomen. Wat ons wel verbaasd is de grote hoeveelheid alcohol die ze schenken, met toch relatief veel Chinezen aan boord, die over het algemeen slecht tegen drank kunnen, is dat een groot risico, maar het gaat goed. We vliegen met het licht mee, een grootcirkel via Sint Petersburg, Oostzee. Leipzig naar Frankfurt. Van slapen komt niet veel, lekker soezelen met de koptelefoon op en een filmpje kijken. Frankfurt is een inmens groot vliegveld, er komt geen eind aan het taxien. Op naar het laatste stukje. Eindeloze gangen en trappen en dan opnieuw allerlei security checks met de chagerijnigste mensen die ik ooit heb gezien, wat een galbakken daar op Frankfurt. Onbeschoft is te zacht uitgedrukt. Tot overmaat wordt precies mijn computer eruit gehaald voor extra controlle terwijl we nog maar 10 minuten hebben voor de aansluiting. Ik wordt flink in mijn kraag gepakt en gevraagd waarom ik zo'n haast heb. Als ik antwoord dat ik de volgende vlucht moet halen, krijg ik als antwoord dat ik niet zo moeilijk moet doen, dat ik dat nog makkelijk haal en dat het om de hoek is. Als ik fijntjes opmerk niet dagelijk Frankfurt aandoe, sterker nog dat dit de eerste keer is, binden ze wat in. Maar bij mij kunnen ze geen goed meer doen en ondanks ik uitstekend Duits spreek blijf ik dwars en spreek engels. Mijn humeur daalt tot het nulpunt als ook het volgende vliegtuig dreigt met vertraging te vertrekken, ik ben het zat en wil naar huis. Gelukkig duurt de vertraging niet langer dan een half uur en landen we, na opnieuw goed verzorgd te zijn, op Schiphol. De laatste hobbel, alle bagage is er, maar we zijn weer aan de beurt, extra controlle nu voor Oberon zijn MAC. Maar hier gaat het er ontspannen aan toe, de mensen zijn aardig. Onze rugzakken en tassen goedgekeurd.
De trein komt snel en in Utrecht wacht Bernard ons al ongeduldig op. Hij is heel blij ons te zien. Helaas laat het weer heel veel te wensen over. We drinken een kop koffie en gaan door naar Vierhuizen. Het is dat ik zoveel te vertellen heb, en behoorlijk zit te stuiteren, dat Bernard niet in slaap valt. Het is vreselijk weer met gladde wegen en sneeuwstormen. We doen er bijna 4 uur over. Thuis wacht mij een verrassing met een prachtig verbouwde weefkamer en bloemen op de tafel.
Als dat geen welkom is......................