6 januari 2010

6 januari 2010


Op het platteland glijdt de dag geruisloos uit de nacht, slechts de vogels omlijsten dit schouwspel. In de stad gaat dat met meer geweld gepaard, niet dat het op dit moment erg veel uitmaakt want dromenland was ver te zoeken deze nacht. Maar goed die slaap heb ik morgen ook nog wel, hoewel ik samen met mijn tamme medicijnman heb besloten dat vannacht in het vliegtuig toch een beetje te helpen.
Niet gehinderd door enige kennis op dit gebied, slaappillen zijn voor oude mensen, (ojee),ga ik mij braaf aan zijn advies houden. Ze zetten mij er vast wel uit als ik nog in coma lig. Maar goed ik moet natuurlijk wel het volgende vliegtuig kunnen vinden in Beijing. De grote vraag is natuurlijk wanneer ik daar aankom.
De beelden op tv waren nou niet bepaald een stimulans. Vooral die volgepakte trein die gestrand was in 3 meter sneeuw vond ik geen aanmoediging.
Maar dapper als we zijn, gaan we rampen gewoon overwinnen.
Dat begon al deze morgen. De taxi zou om exact 8.30 op de stoep staan. Nou mooi niet, dus heb ik besloten een Schipholtaxi te bestellen, wel zo gemakkelijk. Mijn tassen zijn best zwaar, rennen van het ene perron naar het andere heb ik gisteren al gedaan, dus moeders doet gewoon duur en laat zich lekker brengen.
Hierdoor heb ik tijd om nog wat extra mailtjes de deur uit te doen en wat telefoontjes te plegen. De ergste stormen zijn de stad uit en ik geniet van een stadse witte wereld. Vooral de fietsers hebben het zwaar, het is een beetje trappen en glijden met de beentje gestrekt naar voren. Het lijkt bijna op een geheel nieuwe tak van sport.
IJsje piepen op de fiets, sleetje fietsen of...... ja noem eens wat.
De Schiphol taxi is ruim op tijd en ik ook. Heb alle tijd om mijn bestelde geld af te halen, in te checken enzomeer. Er is best heel wat veranderd sinds ik de laatste keer heb gevlogen en de de nieuwsgierigheid naar de inhoud van je tas liegt er niet om. Ze peuteren nog net niet je inlegkruisje open.
Eindelijk alles in -/- afgeleverd dus een kop koffie en een leuk boek opgezocht. Moeders is er helemaal klaar voor.
Na een poosje verandert de instap plek zonder verdere aankondiging op het bord.
Dus even verkassen naar een andere gate. Het is heerlijk mensen kijken dus van verveling is geen sprake. Wat keurige heren in "driedelig van alles" laten hun bagage achter en gaan ergens koffie drinken. Nog geen 10 minuten later heeft een poetsmannetje de achtergelaten bagage in de smieze en vraagt van wie dit is,
ik kan hem de heren ook niet aanwijzen omdat ze er niet meer zitten. Geen punt hij heeft duidelijke instructies, hij mag 10 minuten wachten daarna komen de cowboys met blauwe pakken en stoere laarzen. Gelukkig komt 1 van hen eraan, die krijgt een flinke uitbrander, dat hij geen nederlands spreek is niet belangrijk. Met een blik van
" zo dat heb ik hem eens haarfijn gezegd" gaat hij verder met de zwabber.
Opnieuw veranderen de borden bij de gate en deze keer verdwijnt gelijk de hele vlucht en is het ineens SwissAir en geen Lufthansa meer. Nou weet ik dat er tegenwoordig heel wat fusies plaatsvinden maar dit ging wel heel erg snel.
Er zit een chinese vrouw bij mij in de buurt een hollands boek te lezen, dus ik vraag haar of zij weet waar die vlucht gebleven is. Het woord "vlucht" doet zijn naam eer aan, want na enig heen en weer gepraat en gebel aan de balie wordt ons verteld dat Lufthansa de vlucht heeft laten vluchten. Waarom is een groot vraagteken, het is de hele dag schitterend weer met een strak blauwe lucht.
We gaan terug naar de uitgang en komen met een grote groep aan bij de balie. Eerst kregen we te horen dat we pas de volgende dag konden vliegen, maar omdat er een vlucht aan vast zat werd ik omgeboekt naar de KLM en kon binnen 2 uur rechtstreeks naar Beijing, dus niet overstappen. Nu moest eerst de bagage gevonden worden in de kelder terug door de douane. Heeft u nog iets aan te geven, nee ik ben nog niet weg geweest.?.?.?.?.?., opnieuw door de paspoort controle.
Bij de gate heeft de KLM zijn eigen controlles.
Opnieuw alle bagage inclusief inlegkruisjes weer uit de tas, computer binneste buiten en camera's op standby. Je wordt steeds handiger in het tassen pakken.
De boeing 747 stond imposant klaar te wezen maar tot mijn verbazing sneeuwde het ineens. Eenmaal aan boord horen we dat ze nog aan het tanken zijn. We wachten rustig af. Als de deuren dicht gaan blijkt dat de Luchthaven inmiddels is gesloten vanwege de sneeuw, de startbanen moeten sneeuwvrij worden gemaakt dat kan zo'n anderhalf uur duren, als compensatie voor dit ongemak krijgen we een glaasje water en een koekje. Als na anderhalf uur de startbaan sneeuwvrij is moet de sneeuw achter het vliegtuig worden opgeruimd duurt opnieuw een uur. Na 3 pogingen is het vliegtuig naar achteren geduwd en kan het richting startbaan, maar we gaan eerst even naar de de-icing. Soort warme douche voor vliegtuigen, al de sneeuw uit hun haren en ijs uit hun baard. Duurt zo'n halfuur en dan naar de startbaan. Netjes wachten tot de toren zegt dat het nu jouw beurt is, voorpiepen niet toegestaan, en off we go.
Inmiddels begint de slapeloze nacht zijn tol te eisen en vallen de luikjes zo maar dicht, totdat een soort KLMpinoo, dat heb je ervan als je me zomaar wakker maakt en mij iets te eten aanbiedt. Het eten was heerlijk en vegetarisch. Ondanks dat er allerlei technische snufjes zijn om een mens te vermaken gedurende de nacht doe ik ,welliswaar met een beetje hulp, gewoon de oogjes dicht. Het leven was al druk genoeg vandaag.