15 januari 2010

Het verkeer in Shengdu is druk, maar ook hier gelden weer bijzondere verkeersregels. In Chongcing is er naast het stoplicht een seconde klok, daarop zie je hoeveel tijd je nog hebt om b.v. over te steken of hoelang het duurt voordat het licht op groen springt. Een oranje licht hebben ze niet. Hierin Chengdu begint de fiets of het poppetje in het licht te bewegen. Niet dat het iets helpt, want zoals reeds gezegd de gemiddelde Chinees heeft het gen "geduld" bij de geboorte gelijk met het badwater weggegooid. Iedereen rent en rijdt door elkaar, de stoplichten zijn tot straatversiering verheven. Daar hebben ze het volgende op gevonden. Aan beide kanten zetten ze daar een dame of heer neer die dapper en soms met gevaar voor eigen leven het verkeer met oranje vlag en fluit in het gareel probeert te schoppen. Dat werkt totdat het spitsuur wordt, dan heeft de Chinees het helemaal gehad en heeft maar 1 doel voor ogen "naar huis" ,op dat moment worden er heuse agenten neergezet met heel veel versiersels op borst en buik, flinke pet en nog grotere fluit. Ja, dan rest slechts het toeteren.
We bezoeken de Taoistische Tempels. Een complex midden in de stad geklemd tussen torenflats en straat lawaai ligt een oase van rust en schoonheid. Het is er behoorlijk druk en van een hoog 65+ en > gehalte. Dit het oudste geloof van China. In de tempels wordt niet alleen gebeden, het is een grote sociale ontmoetingsplaats en het ontroert me. Ze praten met elkaar, soms staat er iemand te zingen of schillen ze een appeltje met elkaar. Soms ook is er een oudje die haar gebreide mutsjes probeert te verkopen. Op dat moment vraag ik mij af hoe het over 30, 40 of 50 jaar zal zijn, waarschijnlijk gebeurt het dan nog steeds, want ook dan zullen er nog steeds mensen zijn die niet van de huidige welvaart????profiteren en blijft het appeltje eten met elkaar nog steeds de liefdevolle kern van hun bestaan.
Alle tempels hebben hun eigen riten en gebruiken. Soms moet je er omheen lopen en alle pilaren aaien dan weer staan er grote bronzen beelden voor de deur. Het is de bedoeling dat je die streelt op de plek waar jouw pijn zit en daarna de plek waar jij pijn hebt aanraakt. Iedereen heeft wel ergens pijn dus de beesten blijven prachtig gepoetst het entree sieren.
Even moet ik denken aan een tentoonstelling van Joop Snoep in de jaren 70. Hij exposeerde bronzen billen aan de muur. Naast de bronzen hing een bakje met een poetsdoek. Op deze manier was het iedereen toegestaan de billen te strelen, een excuus waar uiteraard dankbaar gebruik van werd gemaakt.
Goed dat was een zij spoor, slaat nergens op maar soms gaan mijn gedachten net als het schrijfwerk een beetje "van de hak op de tik", (eerlijk gejatte uitdrukking.)
We brengen er bijna de hele dag door en maken hele mooie foto's. Helaas willen de foto's vanuit China naar de site nog niet helemaal lukken, ik doe vast iets simpels op een moeilijke manier verkeerd. Nou nodigt de snelheid van het Chinese net niet direct uit om het nog eens te proberen, de foto's houdt iedereen tegoed. We moeten ook bij thuiskomst iets hebben om over te praten nietwaar.
Na de tempels eten we wat en gaan daarna naar de antiek markt. Wie, wie bekijkt is soms wat onduidelijk, duidelijk is wel dat iedereen ons met liefde en vooral hoop zijn waar aanprijst. We kopen wat kleine dingen, we moeten op het vlieggewicht letten. Daarna zitten we heerlijk thee te drinken in de theetuin. Theetuinen zijn plekken met comfortabele stoelen en banken waar je op je gemak kunt zitten en een grote kop thee krijgt. Het is niet goedkoop maar daarvoor mag je ook een hele dag blijven zitten. Omdat het kruidenthee is kun je er eindeloos water op gieten en verder drinken. Ze komen dus de hele tijd met kokend water langs. Ondertussen wordt er om ons heen gehandeld, geschaakt en gegokt. Het lijkt op een bijenkorf, het zoemt om ons heen maar het vermoeit ons niet omdat we het niet kunnen verstaan. Je kunt alleen kijken en het spel proberen te volgen of gewoon lekker zelf zitten brainstormen over van alles en nog wat zonder dat iemand ons verstaat. Ach het kijken is wederzijds en het went. Nog een andere ronde over de markt en dan op weg naar het vegetarisch restaurant. Prachtige lokatie in het centrum, vegetarian life style. Voor het eerst krijgen we bij binnenkomst een thermometer op ons hoofd gedrukt, we zijn natuurlijk de buitenlanders die al die enge ziektes naar hun land brengen. En vooral op die biomensen letten. Over alle dooie beesten die hier aan de hekken hangen hebben we het dan maar even niet. Maar we worden goedgekeurd en krijgen een plek, het is een mooie en rustige ruimte, even zonder tierelantijnen, gouden buiken en neon licht. Het eten is heerlijk en we verzinnen gelijk hoe we dat met onze ingredienten zouden kunnen klaarmaken.
Met een heerlijk vol buikje, dat inmiddels het eten weer goed verdraagt kijk ik onderuit gezakt in de taxi naar de verlichting van de huizen. Bij de Chinese is sfeerverlichting niet hun sterkste kant en ze willen "zien wat ze zeggen". Bij 80 % is de TLbalk favoriet, gevolgd door een desinger lamp (peertje uit het plafond) of een vierkante plafond tafel met gaten. Gelukkig valt over smaak nooit te twisten. Bovendien laat mijn chinees op dit vlak, net iets te veel te wensen over.
In het hotel pakken we voor de nieuwe dag. Op de valreep heeft Bernard toch het goede knopje Skype gevonden en hebben we weliswaar zonder beeld van zijn kant kontakt. De aanhouder wint. Bravo.
Morgen gaan we op weg naar Nanjing