14 januari 2010

Ja het kon natuurlijk niet uitblijven. Marcobientje sprint een nacht en een dag tussen bed en toilet. Details zal ik iedereen besparen het is gewoon een toeristen handicap vooral bij diegene die te nieuwsgierig zijn en alles uit willen proberen.
Die lange moest er dus alleen op uit en ik amuseerde mij met het bordje niet storen op de deur. Ach een beetje bijslapen kon geen kwaad, maar dat kan ik thuis ook, het was niet anders. Hij bracht wel heel erg veel schitterende foto's en verhalen mee terug en daar heb ik erg van genoten.
Na een licht ontbijt zijn we er weer samen op uit gegaan en hebben we het museum van de drie koning rijke bekeken, wat zagen de mannen er in die tijd woest uit, de ene generaal was nog belangrijker dan de ander, geen fijn jongens om 's avonds tegen te komen. Er was een park bij van bonsai boompjes, geweldig wat een pracht. Het is ook zo leuk dat je daar allerlei vitale oudjes hun oefeningen ziet doen. Er wordt trouwens heel veel aan sport gedaan.
Wandelen, Tai Chi en dansen, vaak vormen zich op pleinen spontane dansgroepjes, mensen gaan dan gewoon gezellig met elkaar dansen, ghettoblastertje erbij, ziet er echt gezellig uit. Ja als bijna iedereen in zo'n hoge flat woont dan maken de mensen veel meer gebruik van de pleinen en tuinen, bij ons blijft iedereen een beetje in zijn eigen tuintje zitten, maar dit is wel zo sociaal.
Wat de Chinese verder de hele dag doen buiten telefoneren is eten. Er is op iedere hoek van de straat eten de hele dag en avond door. Veel serveren ze op grote houten spiesen, zoals vruchten, maar ook met vleesjes en visjes.
Kinderen vinden het vaak heerlijk om lekker op inktvisjes te lopen knabbelen.Na het museum zijn we door een echte eetstraat gegaan, je kijkt je ogen uit, overal tafeltjes en hele lage bankjes en kramen met eten. Vaak ook mooi geserveerd in een plantenblad met een prikkerdoor. Maar dikke Chinese zie je nauwelijks, alle meisjes hebben maatje 34/ 36 de oudjes misschien 40 maar dat was het dan ook. Helaas rukken de MacDonaldse met sneltrein vaart op dus of dat zo blijft, geen idee. Waar ik wel heel blij mee ben is de Starbuck restaurants, niet dat ik zo pro amerikaans ben maar om de praktische reden dat ze goeie koffie/chocolademelk hebben en gewone maar vooral schone toiletten.
Bovendien hebben ze ook vaak van die lekkere zachte grote banken of stoelen, heerlijk na een dag sjouwen.
Chengdu wordt ook wel de poort naar Tibet genoemd. Hier begint menig pelgrim aan zijn tocht. Er wordt wel overal gewaarschuwd niet zomaar naar Tibet te vertrekken en al helemaal niet alleen of met een gids die je dan lekker alleen in de bergen laat zitten. Ze zijn er echt niet blij mee als ze je daar aantreffen. Als je gaat ga je in een groep. Daarom zijn er in een bepaalde wijk veel outdoor winkels en ziet het er rood van de monniken. De mensen hebben daar duidelijk een ander uiterlijk. In de tibetaanse winkeltjes zijn ze vaak wel wat achterdochtig lijkt het en hun chinees lijkt aan geen kanten op dat in Chongcinq. Maar met handen en voeten kom je een heel eind. En ze zijn heel behulpzaam.
Bijzonder is het als je twee monniken elkaar langer dan normaal de hand ziet schudden. De mouwen hangen over hun handen en wat er in het echt gebeurd is dat ze aan het onderhandelen zijn over de prijs. Met het tikken van de vingers vertellen ze elkaar wat ze ervoor willen hebben of willen betalen. Als de deal is gesloten laten ze los. Niemand weet wat de afspraak was.
De winkeltjes zijn een explosie van kleur, je kijkt je ogen uit. We hebben er heel wat leuke dingen gescoord en het volgende semester worden er dingen voor mij gehaald en opgestuurd want je kunt het nooit allemaal meenemen in je rugzak. En ook hier is handwerken favoriet. Ik ben dus niet enige die bang is dat haar handen vast roesten.