17 januari 2010

Het Chinese volkje is een bewegelijk volkje, en niet in de laatste plaats omdat bijna alle mannen, een enkeling uitgezonderd voor de bevestigende regel, zitten te wiebelen met hun benen. Buiten Tai Chi hebben ze op straat de zgn klimrekken voor volwassen. Paars met geel van kleur, kan niet missen, waar ook daadwerkelijk de hele dag door gebruik van wordt gemaakt. Je kunt er allerlei leuke oefeningen doen terwijl er grote rollen je rug masseren. Van alles om te rekken en te strekken, aan te hangen of rond te draaien. Zou voor Nederland ook iets wezen, kunnen de ziekte kosten gelijk met een derde naar beneden. Bij ons blijft iedereen, sorry bijna iedereen, lekker lui op z'n kont zitten en tegen de tijd dat we een probleem krijgen gaan we naar de fisio en willen dat die in 3 dagen oplost wat wij in 30 jaar verwaarloosd hebben. De luxe van "Peuten" hebben ze hier niet, gewoon voor jezelf zorgen, sportscholen zie je weinig en zijn voor de doorsnee Chinees niet te betalen. Een gezonde instelling, klimrekken en een hangplek voor de oudere jongeren.
Voor dat we ook maar iets ondernemen gaan we naar het station om een kaartje te reserveren voor de trein naar Suzhou.
Het plein voor het station is enorm groot zoals de meeste pleinen hier en wat direct opvalt: Er is geen fiets te bekennen.
De moed zakt ons een beetje in de schoenen als we al die enorme rijen mensen zien, jemig.
Op naar de info desk waar ook nu weer zonder blikken of blozen wordt voorgepiept, totdat ik gewoon heel hard zeg dat ik nu aan de beurt ben, dat helpt, ook in het nederlands. Verbaasd over een ander geluid houden ze hun mond en kan ik in het engels vragen hoe ik aan een kaartje kan komen. We krijgen een vriendelijke juffrouw mee die binnen 3 minuten onze kaartjes heeft geregeld. Kijk dat is nog eens voorpiepen.
Terwijl Nederland zich nog steeds verstopt onder een witte deken lijkt het hier wel lente, we hebben weliswaar wat laagjes over elkaar aan, maar de zon is heerlijk warm en er staat geen wind. Heelijk.
We lopen naar het meer, waar de bedelaarskinderen zich direkt aan je broekspijp klemmen, ondertussen gaan hun handjes naar je zakken. Op een afstand geobserveerd door mama of papa, als het werkt sturen we er nog een zieligerd naar toe.
Helaas het werkt niet, er zit bij ons niks in de zakken, dan veeg je gewoon even je snotneus aan de broekspijp af. Je zult toch op deze manier je brood moeten verdienen. We hebben gewoon besloten de laatste dag in China al ons kleine geld aan een gehandicapt kind te geven, er zitten er genoeg op een soort rolplankjes langs de kant van de weg. Gekleed in vodden, zo triest.
Met de taxi en via de oude stadsmuur van Nanjing gaan we vandaag op bezoek bij:Jiangsu branch of the Office of Providing Export Procedure of Culture Relics of the Peoples Republic of China kort gezegd "Museum". Er zijn verschillende tentoonstellingen zoals over Jade met mooie modelbouw hoe het gewonnen en verwerkt wordt. Aardewerk en Porcelein, hier had ik graag met mijn vriendin Coby gelopen. Prachtig model van een werkplaats met bakoven. Zijden en zijden weven, we fotograferen ons suf op alle patronen en sculptures. Helemaal leuk.
In de winkel van het museum zien we voor het eerst boekjes met ansicht kaarten. Het fenomeen ansichtkaart kennen ze hier niet. Even een kaartje naar huis is er dus niet bij. Bovendien hebben ze 2 soorten postkantoren, 1 voor in China zelf en 1 voor buiten China want anders raken de pakjes in de war. Sinterklaas heeft hier geen schijn van kans, alle pakjes raken in 1x zoek. Bovendien is ook de schoorsteen niet echt in trek. Bijna alle huizen hebben airco, aan de gevels hangen grote witte monsters, die reeds na een jaar behoorlijk gaan lekken om vervolgens hun bruine sporen op de muren achter te laten.
Bij nieuwe flats zie je vaak een klein balkon, daarop staat vervolgens midden voor het raam een joepster van een airco en misschien dat de vuilnisbak er dan nog bij past maar dan heb je het wel gehad. Centrale airco bestaat nauwelijks.
We gaan naar het oude gedeelte van de stad aan de rivier. Duidelijk een favorieten plek voor de mensen. Is op de foto moeten voor mij nog steeds een soort van strafexpeditie, deze dames en heren doen niets liever. En ze doen het goed.
Om je aandacht te krijgen wordt er hard HEEE geroepen en in de handen geklapt. "Very good watch, special price" hoor je om de 10 meter. Laat dat nou net iets zijn waar we niet naar op zoek zijn. Het is hier wat harder en agressiever en het verbaasd ons dat ze opnieuw een oud en herbouwd gedeelte van de stad tot een soort Disneyland hebben weten om te toveren. Er blijft zo weinig authentieks over, jammer. We ontdekken er de tempel van Confusius, alsof China al niet verwarrend genoeg is, die bewaren voor morgen.
Vegetarisch eten vinden wordt onze volgende opdracht want mijn reismaatje zijn humeur kan aardig omslaan als je er niet op tijd een nieuw kwartje, was het maar zo simpel, ik bedoel "hapje" instopt. Het blijft een beetje een probleem en ik kan mij voorstellen dat visioenen van bruine boterhammen met kaas af en toe zijn dromen kleuren. In het vegetarische restaurant hebben ze er duidelijk geen zin in en we gaan weg. Ergens in een kleine nis, onder TL lampen en formica tafeltjes eten we heerlijke tofu en groentes. Daarna warme chocolade bij Haagen en naar huis.