18 januari 2010

We worden al weer vroeg wakker, ze zijn in het gebouw aan het verbouwen en wel precies in de kamer naast ons. Dat in combinatie met militaire die in gezamenlijk geschreeuw onder leiding van hun commandant hun ochtend exercitie houden en de gang vol kamermeisjesgiebel is genoeg om te maken dat we weg komen.
Op naar Confusius, relatief dure tempel, maar met minder gouden buiken en vriendelijkere gezichten als die van de taoisten.
Juist in deze tempel zien we de tekenen van het nieuwe China. Een verwende puber zit in de concertzaal, waar een meisje op het podium een klassiek stuk zit te oefenen, zijn Ipod beats te demonstreren. Op ons verzoek doet ie het uit......... voor 2 minuten om vervolgens met vrienden al schreeuwend de zaal te verlaten. Het meisje geeft het op. Zo heeft Confusius het niet bedoeld.
Om de tempel zitten de echte kunstenaars die zelf nog iets maken en we kopen bij een ouder echtpaar wat kleine dingen, helaas zijn nog niet alle kunstenaars wakker en blijven er nog heel wat ateliertjes gesloten. We slenteren nog even door de straatjes van de omringende markt, maar het blijft meer van hetzelfde.
Pruiken zijn trouwens heel erg in en ook brillen. Veel meisjes dragen gewoon alleen een montuur zonder glazen, helemaal hip en verder is alles aan elkaar genaaid. Het lijkt of ze laagjes dragen maar het is in feite een blouse waar een rokje, vestje en riem aan vast zit. Handig, kan nooit je hemdje uit je rok hangen.
Aan het rochelen en spugen van de mensen kan ik maar niet wennen, iedere keer als er weer zo'n lekker fluim voorbij mijn schoenen schiet, keert mijn maag een kwart slag. Dat kunnen in een kwartier tijd hele knopen worden. Maar ook daar hebben wij iets op gevonden. Zodra we het horen roepen we iets heel lekkers b.v. Vla met aardbeien of chocola met slagroom en het werkt perfect, dus wie nog iets lekkers weet mail het ons, we hebben het nodig.
Alle mails van mensen die met ons mee reizen vinden we trouwens helemaal top.
We gaan op zoek naar een ander vegetarisch restaurant dat naast het voormalig paleis moet zijn. Restaurant van de 1000 Budha's. De Lonely Planet is niet altijd even duidelijk en ook de locals hebben er moeite mee. Uiteindelijk leen ik een goed engels sprekende heer een van mijn brillen en die weet ons te vertellen waar de tempel is. Eenmaal daar blijkt het in het kloostercomplex van de tempel te zitten. Uiteraard bekijken we ook deze tempel uitgebreid, er is nauwelijks iemand te bekennen, we hebben vrij toegang tot de hoogste pagode. Een zee van rust, we genieten ervan. Wat een plek.
Het is dat het matje voor een van de deuren "welkom" zegt en we zo brutaal zijn die deuren open te duwen, dat we uiteindelijk het restaurant ontdekken. We worden heel lief geholpen door 2 vrouwen, die snappen wat we willen en die ons ook wijzen op wat wel en wat niet bij elkaar hoort. Eindelijk een plek waar het zogenaamde gezonde eten en leven van de Chinese nog daadwerkelijk plaats vindt. We worden verwend en Oberon laat een lief berichtje achter wat ze op de muur plakken, hun dag is helemaal goed en dat vinden onze buikjes ook. Dit zullen we aan de site "Happy Cow" laten weten.
Bij ons vertrek zijn de poorten reeds gesloten en wil een oude portier eigenlijk graag met Oberon een sigaretje roken, de arme man, we roken niet en we stellen hem zwaar teleur.
Daarna gaan we door de sloppen naast de tempel, het contrast tussen het Paleis, de Tempel en de krotten is schrijnend. Het zal niet lang meer duren voor ook hier de sloop hamer door heen gaat en torenflats de Tempel omsluiten en het zonlicht de duizend Budha's niet meer bereikt .