9 januari 2010

9-1-2010

Nou had Oberon een verhaal over de kleine kinderen in dit land, die zouden door de moeder worden geschud en hun behoeften dan op de straat doen, ik lig natuurlijk dubbel van het lachen om zo'n dom verhaal en denk dat ik een beetje erg in de maling wordt genomen. Bovendien zie ik alle kinderen nu al in dikke skipakjes en mutsen op op straat. Het moet nog winter worden. Maar dan ineens zie ik het echt gebeuren, een moeder schud haar kind op en neer en doet de naad van het pak opzij en hoepsekleetje, daar komt dus de poet uit. Even kijken of er niets is blijven hangen en dan met een grote zwier op papa,s nek. En als je vergeet te schudden nou dan had papa zelf maar moeten opletten, toch Het is ook een manier. En luiers hebben ze niet.
Het is in de straten niet alleen een hink stap sprong tussen dit soort ongerief maar het meeste tussen alle roggels door. Iedereen spuugt hier gewoon op straat en in de bus. De grootste zonde die je dan ook kunt doen is je tas even neerzetten.
Zelfs niet op de grond van een restaurant. Nou schijnt het dat deze stad erom bekend staat en denk niet dat het alleen de mannen zijn. Enige elegantie kan de mannen niet verweten worden, je wordt zonder pardon opzij geduwd als ze er door willen. Je bent een man of je bent het niet.
Vrouwen en mannen werken zo te zien allebei want de kleine kinderen wandelen vaak met hun grootouders. De flats zijn daar ook op ingericht, extra kamers voor opa en oma.
Als de moeders in hun kleine winkeltjes staan dan hebben ze zonder uitzondering allemaal een breiwerkje in de hand.Op dit moment worden er heel veel pantoffels gebreid. Vaak van uitgehaalde truien met 3 draden tegelijk.
Een echte doe het zelf zaak kennen ze niet, ook nu weer nissen waar je b.v. staal profielen kunt kopen die op straat ter plekke in elkaar worden gelast, daarnaast stenen of draad. Allemaal afzonderlijk van samenwerking geen spraken.
De handwerklui die een verbouwing doen, die wonen op de plek waar ze werken. Zijn ze klaar dan gaan ze op de hoek van de straat zitten wachten tot iemand ze weer nodig heeft. Zo kan het gebeuren dat je iemand met een grote cirkelzaag ziet zitten of met een ladder. Je hebt ze zo voor het uitzoeken. Hun familie woont vaak kilometers verderop.
Het zware sjouwwerk wordt in de heuvels bij het huis van Oberon vaak gedaan door ezeltjes en in de straten lopen sjouwers.
Met hun stok en twee manden wachten ook zij op een klusje, ook vrouwen doen dit werk.
We zijn vroeg op gestaan om naar de antiek??????markt te gaan. Het woord NEE in het Chinees is BOE, nou ik heb wat afgeboed vandaag. De markt heeft nog het meeste weg van een ondergrondse parkeergarage met een wirwar van nissen en hutjes. Iedere afdeling heeft zo zijn specialiteit en natuurlijk word je als buitenlander besprongen. Er is ook een etage met oude bouwmaterialen, wat jammer dat het bagage gewicht in het vliegtuig beperkt is, prachtige panelen en stenen, je kijkt je ogen uit. Daarna nog bovengronds de kleine straatjes door, het duizelt me.
Dan volgt er een hele, straat met wolletjes helaas is er niets wat mijn oog streelt het meeste is synthetisch. Maar breien is duidelijk hun grote hobby. Er zijn ook breisters waar je je trui kunt bestellen, vaak met de hand maar meestal met de machine gebreid. Ook nu kiest Oberon het eten voor mij uit, hij heeft heel slim met zijn I-Phone foto's van gerechten gemaakt zo weten de meeste wel wat we willen eten. Zijn ogen waren alleen wat groter dan zijn buik, we hadden veel over maar ik heb genoten.
Met het eten gedraag ik mij wel als een echte cultuurbarbaar, ik kan nl absoluut niet met stokjes eten, hoe onhandig kun je wezen, nou heel onhandig. Na vele pogingen en vooral koud eten besloot ik in Nederland bij de Outdoorshop een lepelmesvork te kopen en hier redt ik mij uitstekend mee. Niemand die het snapt maar mijn eten is warm. Een mens hoeft niet in alles handig te zijn.